De laatste nieuwsbrief waren de foto´s van de kamers.

Tussendoor proberen we altijd kleine maar leuke klussen te doen, die als het even kan voorlopig of zelfs nooit meer gedaan hoeven te worden.
Op een zondagmiddag in april was dat het in ere herstellen van een oude aanduiding op het landgoed. Het heeft zoals altijd een verhaal.
Sinds wij hier wonen ligt er in het kasteel een oudgroene gietijzeren naamplaat met de tekst `Passage de la bonne dame´.



Een loodzwaar ding, de bijbehorende paal staat aan de rand van het bos, je rijdt er zo voorbij.
Als je naar ons landgoed rijdt en je de brug bij het meer gepasseerd bent, is er na ongeveer 500 meter aan de rechterkant op een soort verhoogde wal een gietijzeren paal zonder naambord.
Het was ooit een passage, waarom het zo heet weten we (nog) niet.
We gaan het vragen aan onze buurman of buurvrouw.



Al jaren waren we van plan om het bord op te hangen, het kwam er nooit van.
Maar ja, tijdens de verkiezingsdag bij het gemeentehuis werd ik aangesproken door een oud baasje.
Hij wilde heel graag dat het bord weer teruggeplaatst werd, hij wilde er wel bij helpen, had nog wat schroefjes liggen en vroeg zich af of mijn echtgenoot wel passende schroeven had en of hij wel wist hoe hij dat moest monteren.
Het baasje was zo aardig, ik heb hem uitgelegd dat we het spoedig zouden plaatsen en dat mijn man dat wel kon plaatsen en dat hebben we gedaan, 2 weken later om precies te zijn.



Het was zo een klusje die een klus wordt.
De bouten in het resterende stuk bij de paal waren vastgeroest , die moesten worden `weggeboord´.
Er was niet doorheen te boren het was een drama.
Daarna het bord op zijn plek en om te voorkomen dat iemand op het idee komt om het mooie bord eraf te halen , zijn de bouten vastgelast en omgebogen.
Dat bord hangt wel weer 100 jaar.
Ik ken de naam van het oude baasje niet, anders hadden we hem gebeld, we gaan er maar van uit dat hij het inmiddels gezien heeft.
We rijden er regelmatig langs, vroeger zagen we de paal niet staan , nu dat we er een middag gespendeerd hebben wel

We hebben veel tijd gespendeerd aan het opfrissen van de chambres d´hotes.
Zoals al te zien was in de vorige mail hebben we de kleuren van de kamers een lift gegeven.
Dat was best spannend want het zijn heel felle kleuren
Daarnaast zijn alle vloerdelen geschuurd en opnieuw in de olie gezet.
Alle eiken deuren zijn geschuurd en in de olie gezet.



Alle houten bankjes die in de badkamers staan zijn geschuurd en in de teakolie gezet.

In de chambres dihôtes bij de kamer op de begane grond, chambre de FALETAN hebben we de blauwe muur gehandhaafd en aan 2 zijden de muur geschuurd en een taup kleurige lambrisering gemaakt.
Het is een bijzondere kleur geworden maar het gaat heel goed met de rest van de kamer
Alle meubels in alle kamers zijn 2x in de was gezet.



Alle antieke kasten in de kamers zijn aangepast met een hanggedeelte
In de chambre de DAMAS hebben we meubilair aangepast, ander nachtkastje/ ladenkast is verhuisd naar onze logeerkamer/ daarvoor in de plaats hebben we een 1deurs antieke kast neergezet.
Dat laatste was niet zomaar even neerzetten.
De kast hadden we jaren geleden gekocht en stond in `as is´ status in de logeerkamer.
De spiegeldeur had veel reparatie nodig, het dikke vineer was los gekomen, de spiegel zat niet meer veilig in de deur en de scharniergedeeltes moesten aangepast worden.
Daarnaast hebben we de poten aangepast en ook in deze kast een hanggedeelte gemaakt.
Elke dag konden we een deel repareren, dan lijmen, na een week stond de kast op zijn plek.
We zijn blij met het resultaat.

En dan Nappie, onze Teckel, hij leidt aan grootheidswaanzing dat wisten we al, maar nu is hij er van overtuigd dat hij net zo snel als onze vriendjes Titan en Troy is.
We hebben een ritme in de ochtend. Zodra de kinderen op weg naar school zijn, dat is even na 8 uur, gaan Matt en ik, via het pad achter ons huis door het bos richting de paarden, het is belangrijk dat ik loop vooral op oneffen terrein.
Nappie kent de kreet `paardjes doen´ heel goed, hij is helemaal blij en weet precies wat we gaan doen.
Hij rent met ons en Vivaldi het bos in en is vervolgens verdwenen.
Van MET ons wandelen is geen sprake, af en toe zien we hem langs racen en als hij de kans krijgt jaagt hij de koeien die naast de vriendjes in de weide staan, de stuipen op het lijf.
Tegen de tijd dat wij de paarden hooi hebben gegeven en weer bijna bij huis zijn is Nappie verdwenen in het bos en komt thuis wanneer hij er zin in heeft.
Sinds kort is daar verandering in gekomen.
Nu dat het voorjaar is mogen de vriendjes elke dag een uurtje in de weide voor het kasteel staan.
`paardjes doen´ heeft een andere betekenig gekregen:



Want zodra wij de paarden roepen (door keihard VRIENDJES te roepen) komt Nappie uit het niets aangescheurd , rent de weide in , wacht totdat de paarden aan komen galopperen en rent dan op zijn allerhardst mee.
Gevaarlijk ..... ja, kunnen we hem tegenhouden ........ nee
Dus we hopen elke keer maar dat het goed gaat, gelukkig heeft hij honderd levens en zijn onze trekpaarden niet boosaardig tegen dat drukke hondje.

Sinds medio januari wandelen we met de vriendjes en hebben we veel meer tijd gestoken in `hoeven geven´.
Ik stelde het telefoontje naar de smid altijd uit omdat ze zich niet goed gedroegen.
Hangen op het opgetilde been, geen geduld, klieren het was onze fout.
Dominique zoals hij heet is super sympathiek en gaf nooit op, bleef altijd rustig maar zei de laatste keer wel dat het een lijdensweg was.
En nu...... zonder problemen, zo zie je maar weer consequent oefenen heeft resultaat.



Onze smid heeft een slechte rug, Matt helpt hem altijd door met een leren band het been op te tillen, zo heeft hij het gewicht en kan de smid aan het werk zonder dat Matt in de weg staat
Volgende keer kan ik hem met een gerust hart weer bellen.