Langzaam maar zeker gaan we richting de winter.
Begin oktober werd het maisveld gemaaid op het stuk land waar wij vanaf ons huis op uitkijken. Het is een jaarlijks terug kerend gebeuren. Daarna mogen de koeien met hun kalfjes op dat stuk land lopen en daarna.... als het kouder wordt gaan ze op stal.

De oude duiventil op de foto maakte vroeger deel uit van het landgoed.
Inmiddels is het in eigendom van onze buurman , die in het oude ommuurde gedeelte al jaren zijn mais voor de koeien plant.
Vroeger was dit 2 ha stuk land de moestuin van het landgoed.

En dan te bedenken dat ik afgelopen jaar niet eens tijd heb vrijgemaakt voor 25 m² moestuin.
In mei heb ik vol enthousiasme de moestuin een stuk groter gemaakt, wat wil zeggen dat een stuk gras is omgespit, 25 tomatenplanten, courgette planten en meloen planten aangeschaft zijn. Het is helemaal niks geworden. De planten hebben het nog wel tot in de grond gered maar er kwam aardappelziekte in de planten met als gevolg einde moestuin voor dit jaar.
Het is niet anders, volgend jaar gaat het vast beter ik heb er zowiezo geen aandacht aan besteed..
Hoe dan ook heb ik inmiddels alle planten er uitgehaald, de tuin wederom omgespit en nu staan er allemaal gescheurde planten en planten stekken die allemaal bestemd zijn voor de tuin van het jachthondenhuis Voor uit denken is belangrijk omdat zo de planten alvast kunnen herstellen en ze als het goed is in maart op hun definieve plek bij het jachthondenhuis kunnen worden gepoot. Het is erg leuk om er mee bezig te zijn en om de moestuin op een andere manier toch nog te gebruiken.



Zondag 3 oktober hadden we ons jaarlijks terugkerende project van appels plukken bij een vriend van ons in Saint Leger sur Dheune.
Hij heeft tel veel appelbomen waardoor wij zoveel mogen plukken als we willen voor ons zelf maar ook voor onze jonge trekpaarden.
Zij krijgen hierdoor de hele winter ´s ochtends en ´s avonds wat appels in stukken door de biks heen.
Door voldoende te plukken (12 kratten) en ze in de kelder onder ons huis op te bergen, hebben we tot en met maart voorraad.
De kids beginnen altijd vol enthousiasme en hebben het vervolgens na een half uur wel bekeken. Matt en ik gaan vrolijk door.
De truc is fors schudden aan de boom en vervolgens rapen. Natuurlijk is het niet DE methode maar voor ons werkt het heel efficient en de paarden zitten echt niet met een beurs plekje meer of minder.
Er staan ook een tweetal bijenkasten midden in de boomgaard staan.
Tja en daar ging het mis. Na 1,5 uur schudden, rapen, stapelen werd ik in het topje van mijn ringvinger van mijn linkerhand gestoken En dat doet verschrikkelijk zeer.
Mijn trouwring zit aan die vinger maar die kan ik al jaren niet meer afdoen omdat op de een of andere manier mijn knokkels veel te dik zijn geworden.
Maandag ochtend was het mis. Mijn vinger en het linkergedeelte van mijn hand was opgeblazen, mijn ring kon ik niet meer draaien en mijn vinger klopte akelig.
Het werd eerste hulp in het ziekenhuis van Autun.
Het was een heel gedoe maar uiteindelijk was ik na veel pijn en moeite verlost van mijn trouwring.
Resultaat van dit alles, ik heb diep respect gekregen voor bijen. Ik ben er niet bang voor geworden maar ohhh wat kan een steek zeer doen.



Ook alle grote stenen dorpels bij de 3 ingangen zijn vervangen voor 3 andere omdat ze kapot waren.
Het klinkt allemaal zo makkelijk, het is echter veel werk. Alleen al het ophalen en opladen op de aanhanger van de natuurstenen dorpels is al een hele klus.



In de slaapkamer op de eerste etage van het huis is 1 van de muren van natuursteen helemaal schoongebikt. Al het oude voegwerk is weg .
Het was de laatste muur die nog opgeschoond moest worden. Alle natuurstenen muren in het hele huis zijn nu aan mij overgedragen, ik mag gaan voegen.

Omdat het nog steeds redelijk mild is proberen we zoveel mogelijk al het stort werk af te hebben.
Zo zijn er allemaal afvoer systemen gestort die nodig zijn om het water dat van de heuvel komt in goede banen te leiden.

Het leukste project was echter het demonteren en weer opbouwen van de stenen trap.

Als je vanuit de chambres d´hote, achter de duiventil langs loopt kom je uit bij een twee verdiepingen huisje dat zich schuin achter ons huis/schurencomplex bevindt.
Op de begane grond woonden de kippen, op de eerste etage, bereikbaar via de stenen trap woonden de konijnen.
De trap was lop en gevaarlijk, dat wisten we al jaren.
We wilden hem op die plaats ook niet handhaven omdat we ooit de tussen vloer uit dit huisje willen halen zodat het een een bruikbare opslagruimte wordt.
Nu kan je alleen maar gebukt op de begane grond staan.
Kortom , de stenen trap kon gemakkelijk een nieuwe bestemming krijgen.



Om zulke zware stukken steen te verplaatsen gebruikt Matt zijn zelf gebouwde constructie van :
een aanhanger, daarop is een steiger gebouwd met zwenk-arm en aan de zwenk-arm een kettinglier.
Met dit systeem in combinatie met de lier voorop de landrover kan bijna elk onmogelijk blok natuursteen weggetrokken/getakeld worden of via houten planken op de aanhanger gesleept worden. De landrover heeft daarnaast ook aan de voorzijde een trekhaak, dit is ook meestal de plek waar we deze aanhanger aan koppelen.
Zo ook met de te slopen trap, Elke trede werd met kettingen vastgezet en voorzichtig op de aanhanger gesleept. Vervolgens gingen de tredes naar de nieuwe bestemming bij het jachthondenhuis en werden ze daar via de zwenk-arm en lier weer van de aanhanger gehaald.



In nog een dag is de trap samen met Victor weer opgebouwd.
Dat was een ontzettende mee valler met een prachtig resultaat.



De hele bedoeling is dat je vanaf het balkon via een nog te maken houten trap op het hoger gelegen gedeelte/ heuvel komt. Van daar uit kan je via de stenen trap naar beneden wandelen en kom je uit op de binnenplaats bij de openslaande deuren van de keuken.

De vriendjes (zoals we onze Trekpaarden Titan en Troy noemen) hebben de gewoonte om in de waterbak te staan en vervolgens zoveel te gaan stampen totdat bijna al het water eruit is.



David is bezig met het vullen van de waterbak , met de vriendjes al weer met alle voorbenen in de waterbak.
Na een half uur was hij nog steeds net zo ver met het vullen van de bak. Alles wat er in ging , werd er net zo snel weer uitgestampt.
David gaf het op, haalde de slang weg., de paarden dropen (letterlijk kleddernat) af en de bak kon alsnog gevuld worden.
Het is een van de klussen die elke keer weer terug komen.



En als je je afvraagt hoe het met Floortje , ons vondeling poesje gaat.
Heel goed. Ze is de beste klimmer, is ontzettend snel en ondernemend maar vooral een in en in lief knuffel poesje die nooit echt groot zal worden.
Maar ach dat maakt haar alleen maar schattiger.

Hartelijke groet,
Matthew & Jitske