11 oktober 215

Weer een leuke bewoner/regelmatige bezoeker van het landgoed gevonden
In eerste instantie lijkt het op een enorme brom vlieg, hij maakt ook fors zoemgeluid maar het is een bij.
Ik ben gaan zoeken op de zoektermen "zwarte bij met paars blauwe vleugels" en wat blijkt het beestje heet wel heel simpel nl



de blauwzwarte houtbij ( makkelijk te onthouden naam) ze zijn groot
20 - 28 mm

De combinatie is vooral bijzonder, zo een reuze bij met heel veel gewone bijtjes van de kolonies die wij al jaren in de buiten gevel van ons huis hebben wonen. In Nederland schijnt deze reuze bij zeldzaam te zijn, ook wij hadden hem op ons terrein de afgelopen jaren nog niet eerder gezien


een gewoon bijtje, tov de reuze bij

het is de enige soort bij die solitair is en dus zonder werkers of koningin hij leeft in zijn uppie in dode bomen en hij is echt groot.
We zien hem momenteel elke dag bij de asters net naast onze voordeur waar we op de stoep in het zonnetje vaak een kop koffie drinken.
De vrouwtjes schijnen de bijna paars gekleurde vleugels te hebben.

Soms gebeurd er zomaar weer iets wat je eigenlijk niet meer verwacht
Want eindelijk zijn de postbussen aan het begin van de weg vernieuwd.
Van de zomer was het deurtje van de middelste postbus, die af en toe gebruikt wordt voor de padvinders, kapot gemaakt. Hoe en waarom geen idee want er wordt nooit wat vernield. De postbode vond een nieuw deurtje wel prima, maar ja ook onze eigen postbus was er niet best aan toe.
De postbode ging overstag en ging een nieuwe set bestellen met de melding dat het even kon duren want de opdracht ging naar Macon, zelfs de uitvoering ( het plaatsen) werd centraal geregeld via Macon.



inmiddels is het bijna medio oktober geworden, 3 maanden nadat de postbussen besteld zijn.
En ja hoor opeens staan daar 3 gloednieuwe postbussen; De bovenste voor ons, de middelste voor de padvinders en de gele voor de uitgaande post voor ons dorp. Helemaal blij mee, kunnen we eindelijk de belabberd werkende sleutels van de oude postbus weggooien. En dat het lang duurde, ach dat hoort nou eenmaal bij Frankrijk.

Nog een paar weken en dan zit het seizoen er weer op, het is omgevlogen en doordat het overdag nog heerlijk weer is voelt het niet alsof de winter er al aan komt.
Op 1 november zwaaien wij onze laatste gasten uit.
Oktober is rustiger zodat we naast de gasten ook tijd hebben voor andere bezigheden.
Voor dat we weer aan de renovatie van de Orangerie gaan werken willen we eerst een aantal werkzaamheden in ons huis af hebben.

Een ervan is ons trappenhuis met de hal boven en beneden.
De hal boven hebben we als eerste aangepakt
De oude tomettes vloer ( Franse oude vloertegels) in de hal boven lag los, de tegels waren deels kapot en de vloer was iets verzakt. Kortom als je in de hal liep hoorde je altijd de vloer rammelen hoe zachtjes je ook deed.
De eikenhouten vloerdelen, ter vervanging van de oude tomettes, lagen al heel lang klaar, maar er was altijd wel een andere klus (ergens) die voor ging.
Afgelopen week zijn we begonnen. We hebben de hal leeg gehaald en alle losse tegels gelicht.


De oude tomettes vloer van onze hal boven

De rest van de tegels hebben we losgetikt en wat overbleef was een lemen vloer met allemaal opstaande randen die we hebben weggebikt.
De tomettes die nog goed zijn hebben we bewaard voor een nog te bedenken nieuwe bestemming.





Daarna de vloer stofvrij maken en bedenken hoe we de verzakte gedeeltes konden oplossen. De vloer in een impregneer gezet zodat de latere lijmlaag voor het parket goed zou hechten en vervolgens zijn we de vloerdelen gaan leggen




de strookjes stof zijn bedoeld om over heen te lopen , niks spannend, gewoon beschermen van onbehandeld hout.

Het valt altijd tegen. In oude huizen is niets haaks en het duurt altijd langer dan je gepland hebt. Vorige week maandag zijn we begonnen en afgelopen weekend lagen de vloerdelen in blanke uitvoering op zijn plek.
Inmiddels hebben we vandaag (maandag) de vloer in de pure ammoniak gezet. Hiermee kleur je op een eenvoudige manier hout maar de stank is die er van afkomt is op zijn zachtst gezegd niet fijn. We hebben alles naar elkaar open gezet en zijn naar bouwhandels vertrokken . Daarna hebben we de vloer in soort verouderingsproduct gezet en nu is het aan het drogen.
De vloer ziet er er aan de donkere kant uit. Morgen gaan we eerst de vloer heel licht opschuren en dan 1 of 2 olielagen aanbrengen.

Tussen alle droogtijden van de verschillende stadia van de vloer hebben we ons badkamer plafond geschilderd en een schilder-reparatie van het plafond van de keuken uitgevoerd bij het Jachthuis.



En als afwisseling op al het binnenwerk deze week, hebben we als buitenklus al het verdorde blad van de enorme eik in de weide van de paarden opgestookt.
Eigenlijk een leuke klus, het lijkt op plukken van een boom en was in no time gebeurd.







Een kale eik, restant vuur, simpel palen en band als afrastering
Inmiddels is ook dat laatste weg. Wat nu rest is het verzagen van de boom tot stookhout.


Met Troy rond stappend in de bak, de vorige keer los nu toch voor de veiligheid aan de longe omdat Troy vandaag erg wakker was.

En dan de vriendjes, onze te bolle Trekpaarden, we proberen dagelijks iets met ze te doen.



Longeren, wandelen aan de lijn, er kort op rondstappen of even los laten springen, oefeningen in het bos doen.
Het doel is in de hand hebben en conditie opbouwen.
En ze mogen nog best wat slanker worden. Ze staan in de weide bij het meer en hebben daar nog genoeg te eten zonder dat ze bijgevoerd hoeven te worden ook al is het al herfst.

Want dat het herfst is zie je goed aan de natuur.
Bovendien is het volop paddenstoelen seizoen.
Als echte Fransoos heb je een rieten mandje in de achterbak van de auto en ga je regelmatig op zoek naar eetbare exemplaren.
Wij doen dat niet hoor, wijn zijn niet kenner genoeg , we beperken ons tot bepaalde soorten waarvan we zeker weten dat het goed gaat.
Het is oppassen geblazen want de paddenstoelen lijken heel veel op elkaar. Een ervan eten we met een gerust hart.
Een witte paddenstoel , met roze aan de onderkant, is het bruin zijn ze te ver heen en moet je ze laten staan. Ze staan in de weide en in ons bos, volgens onze hulp zijn degene in het bos trouwens lekkerder. Maar .... er is een bijna identieke witte paddenstoel met witte onderkant, die wordt de engel des dood genoemd, giftig bij grote hoeveelheden.
De oplossing is simpel Bij elke apotheek in Frankrijk kan je met je geplukte paddenstoelen langs om na te gaan of je ze kan eten of wat ze soms ook adviseren is dat je in kleine hoeveelheden moet eten.
Zoals gezegd, wij houden het bij de simpele, te herkennen paddenstoelen waar het zeker niet mis kan gaan. En we eten ze heel af en toe. Degene hieronder eten we in iedergeval niet !




detail van de enorme zwam

Afgelopen week was ik langs het pad van de weide aan het maaien en kwam dit exemplaar tegen. Volgens Sofie, onze hulp, niet opeten, gewoon laten staan.





Sinds eind september is de jacht weer begonnen. Vorig jaar is er het een en ander veranderd voor het jachtgebied om ons terrein heen. Alleen de landgraaf met genodigden jagen af en toe op hun terrein. Wat inhoudt dat ze hooguit 1 per maand komen jagen in een gebied van honderden hectares.
( Om een idee te hebben; al tientallen jaren werd er door een andere groep wekelijks gejaagd op het terrein van de landgraaf.)
Ons terrein is natuurgebied en verboden om te jagen

Voor ons is het belangrijk dat als er in het bos achter ons huis of aan de overkant van het Maria beeld gejaagd wordt dat onze dieren binnen zijn.

Vivaldi lijkt nl in de verte met zijn bruine kleur te veel op een hert
Nappie krijgt opeens instinct gedrag en wil er naar toe, hij wordt ook nerveus als hij geweerschoten hoord.
Floortje blijft toch wel binnen
Tiger snapt dat een jachthond niet bij uitstek aardig is voor katers en vertrekt op tijd.
Maar Jackie, ons witte poesje, die is te goed gezind
Zij heeft niet door dat honden ook niet aardig kunnen zijn; ze loopt ver buiten ons terrein, zelfs aan de andere kant van de weg en loopt op alles wat beweegt af om kennis te maken. En dat moet je nou niet met een groep jachthonden doen.

Dus.......zo eens in de zoveel zondagen (wat we niet van te voren weten wanneer)...
- zorgen we dat alle dieren binnen zijn of roepen we ze binnen zodra we vlakbij schoten horen.
- We vertellen onze gasten op zondag niet in een bos te wandelen
- En op te letten waar de borden staan "chasse en cours"

De jachthonden zijn overigens op zich prima honden, we hebben af en toe een verdwaald exemplaar op het terrein en dat zijn ze best lief.

Eind februari zit de jacht er weer op.