Nou dat was een tijd geleden, er is ook zoveel gebeurd de afgelopen maanden nadat we eind mei het jachthuis opleverden.

De kids gingen volop in training voor de 4 daagse Nationale Kampioenschappen Voltige van Frankrijk bij Motte Beuvron ter hoogte van Orleans..
We maakten kennis met de wereld van ´hooileveranciers´ omdat onze vaste boer geen hooi balen heeft.
Begin Juli waren de 4 dagen kampioenschappen in Orleans en kwamen we thuis met David op krukken.
De padvinders arriveerden achter in het bos.
We konden een naar gat in het kasteel repareren.
In augustus een prachtig nieuw hekwerk voor de weide voor het kasteel met hulp van gasten neergezet.
Vanuit Autun gevlogen met een klein vliegtuigje.
Eindelijk begonnen met de training van onze Percherons, onze jonge trekpaarden.
Kortom ........een Poventud drukke zomer



Maar wat hadden en hebben we nog steeds heel veel fijne gasten en veel prive bezoek Onze dagen en avonden zijn meer dan gevuld.
Dit alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik weinig tijd heb vrijgemaakt voor de mail, dat gaan we maar eens inhalen.

JUNI

Het voorjaar was net als in Nederland erg warm en droog. We hadden zelfs een periode van 8 weken geen druppel regen gehad.
Het gras werd overal geel, beplanting en bomen gingen dood en zelfs de Taxus vlakbij de picknick tafel had het moeilijk, de naalden vielen massaal uit.

Eind juni kwam onze ´cowboy boer´ zoals we hem noemen. Een flamboyante kleine zeer bijhande franse boer met cowboyhoed.
Sinds wij de paarden hebben levert hij rond de 400-600 kleine balen hooi zodat onze vriendjes goed de winter door komen. Door de extreme droogte konden we het wel vergeten.
Van een nabij gelegen veld waar hij normaal 4 vollen karren balen hooi haalt kon hij nu maar 1 kar halen. Kortom hij had net genoeg voor zich zelf.

We kwamen er al snel achter dat het niet makkelijk zou worden. Hier in de buurt was niets. Door overal kleine advertenties te plaatsen kwamen we in de wereld van de ´hooi mannetjes´.
Zoals een man bij Epinac die een nog te maaien veld liet zien en per telefoon had verteld dat het 3 ha was waarvan wij de opbrengst mochten hebben als wij maar voor het maaien en balen zorgden. Het was echter 30x 40 meter , misschien 50 baaltjes. Hij hield toch bij hoog en bij laag vol dat het 3 ha was, ook al hadden we het uitgestapt.

Er reageerde een ander ´mannetje ´ die wel wat grote ronde balen had van vorig jaar. Zo op het oog zag het er redelijk uit.
We besloten 5 ronde balen van 250 kilo a 50,00 euro per stuk te kopen. Hij kwam het leveren met een aftands busje en aanhanger , helaas het hooi was ook aftands. Onze fout, we hadden niet goed gecontroleerd en wat bleek; de onderzijde van de balen was beschimmeld , niet goed voor paarden. Dit mannetje heeft zelf paarden, hij wist dondersgoed dat het niet best was. Als tegemoet koming zou hij nog 2 betere extra balen brengen die we dan niet hoefden af te rekenen. ook dat werd niks. En zo zaten we met 7 grote ronde balen in de schuur waarvan de per baal de helft niet te gebruiken was. ´Het mannetje´ had geen zin om ze weer mee te nemen, wij vonden de prijs belachelijk voor wat hij leverde.
Eind van het verhaal was dat we onze buurman Jean Noel vroegen om maar eens te kijken of wij nu aan het zeuren waren.
Jean Noel is altijd diplomatiek en rustig, maar wat zij hij nu..... Wat je levert is niet goed, de helft van de baal kan weggegooid worden, je moet een eerlijke prijs vragen voor wat je levert. Na wat mokken werd het uiteindelijk in totaal 150 euro voor 7 balen.



Ondertussen zaten we wel nog steeds met het hooi probleem.
Zelfs de plaatselijke ´hooi handelaar´ had niets om te verkopen. Ook weer zo een vaag mannetje die we volgens zeggen niet zelf moesten bellen omdat met ons accent de prijs a le minute omhoog zou gaan.

Uiteindelijk hebben we onze andere buurman Silvain bereid gevonden om een aantal grote langwerpige balen van 300 kilo te leveren.
Ook hij wilde liever niet verkopen maar vooruit.
Heel onhandig voor ons maar het is niet anders. We zullen een stuk schuur vrij moeten maken zodat het droog ergens weggezet kan worden.
De kleine baaltjes gaan namenlijk op de hooi zolder. Met die mega balen wordt het begane grond. Tot nu hebben we nog geen tijd gehad om ruimte te maken voor deze mega hooibalen.

Begin augustus belde onze cowboyboer, hij was onderweg met hooi en zowaar we kregen in iedergeval 50 baaltjes hooi geleverd.

Maar................ het onverwachte gebeurt dan toch nog in september ! Onze cowboy boer belde dat hij begin september baaltjes ging maken.
Hij had een stuk land van 10 ha niet laten begrazen en door het mooie weer en regelmatige buien was het geschikt om hooi van te maken.
Waarschijnlijk tussen de 400-600 balen, hij moest het nog zien hoeveel het er werden en hij zou rond 18.00 uur bij ons zijn.
Het werd 22 uur ´s avonds, geen plukje hooi gezien, geen belletje gehad, we dachten, hij komt morgen wel......
De dag erop niks gehoord en ondertussen had het ´s nachts geregend, waarschijnlijk was het niks geworden
En dat zou balen zijn want dan zouden we alsnog grote balen moeten kopen.
Eigenlijk wacht je gelaten af op een belletje of dat de tractoren komen. Zo gaat dat in Frankrijk
Ik kon het niet laten om toch maar aan het eind van de middag te bellen en wat zei onze cowboyvriend
Oh we hebben gebaald hoor, we hebben 2 karren vol droog en wel in de schuur. (440 balen) We komen misschien aanstaande woensdag, of volgend weekend of de week erop om het te brengen. Ik bel wel van te voren...... Dat doet hij wel, maar dan een kwartier van te voren met de mededeling, ik ben onderweg, ik ben er zo....
We zijn er klaar voor , de hooi zolder is opgeruimd. Hij zal wel een dezer dagen net voor table d´hote verschijnen want op de een of andere manier arriveert hij altijd als we het druk hebben..
Maar oh wat zijn we blij, want de hooischaarste is enorm.

Al met al heb ik heel wat uren achter internet gezeten voor ons hooiprobleem, het is gelukkig toch nog opgelost.



De kids hadden het in juni bere druk.
Alle 3 zitten ze in een team van in totaal 6 kids die mee mochten doen met de Nationale Kampioenschappen Voltige in Orleans wat begin juli werd gehouden.
Naast het gewone paardrijden werd er minimaal 2x per week getraind. Voltige is acrobatiek en evenwicht te paard in stap en in galop, zonder zadel , cap met alleen een band om de buik van het paard.
We hadden het druk met heen en weer rijden naar de poneyclub



En ondertussen hadden we thuis nog steeds ploegendienst met onze aanwaai Napoleon de teckel, Floortje het poesje en Tiger onze kater.
Sinds dat we hem gevonden hebben is hij goed opgeknapt, het geblaf om alles wat nieuw is wordt een stuk minder. Zijn vachtje is mooi en ruig geworden en hij is met stip gegroeid van broodmager 4 kilo naar 8 kilo. Volgens de dierenarts moet hij nog een kilootje erbij en dan zit hij op een goed gewicht.



De hele maand juni sliep hij nog steeds in de paardenstal omdat hij binnen hysterisch gedrag vertoonde naar de poezen toe.
Dat zelfde doet hij ook buiten wat inhoudt dat we of Napoleon los buiten hebben of de poezen los buiten hebben.
Het gedrag naar de paarden toe is een stuk beter geworden al zijn er nog af en toe uitspattingen waarbij we ons dan ernstig zorgen maken of hij het zal overleven.
Hij vindt het namenlijk leuk om de paarden te achtervolgen als die hun race kwartiertje hebben. Meestal ergens in de ochtend krijgen de paarden de kolder in hun hoofd en gaan rond galopperen in de weide. Napoleon rent er op zijn hardst luid blaffend achteraan. Troy ons donkere paard vind dat irritant gedrag stopt en galloppeerd vervolgens op Nappie af, die op zijn beurt al zigzaggend de weide uitrent regelmatig omkijkend of hij niet verplettend wordt.
Zodra hij daarbij merkt dat Troy hem niet meer achtervolgt zet Nappie de achtervolging weer in. Voor ons zijn dit paniek toestanden.
We zien 8 kilo mini hondje achtervolgt worden door 950 kilo trekpaard. We roepen ons suf maar Nappie doet wat hij wil doen, dat schijnt bij het ras te horen.
Achteraf is het altijd erg komisch maar op zo een moment maken we ons ernstig zorgen.



Het blijft komisch zo een laag bij de grond hondje , we zijn dat helemaal niet gewend.
Nappie zit af en toe vast in een stuk bramenbos en moet dan gered worden, we zien hem niet in het hoge gras, doordat het ergens beweegt weten we waar hij ongeveer is. Als we hem ergens horen blaffen in het bos en niet meer terug komt heeft hij een egeltje gevonden en moeten we hem ophalen en zo leren we langzaam maar zeker de gebruiksaanwijzing van een dapper ontzettend dankbaar hondje.

Nappie heeft nog een suicidale neiging. Zodra hij met iemand per ongeluk mee loopt en ons grote toegangspoort is gepasseerd rent hij naar de weg en valt vervolgens op de doorgaande weg auto´s, bussen, vrachtauto´s aan. Hij rent ze rustig een km achterna. Luisteren ho maar, hij is niet te pakken te krijgen.
Pas als hij doodmoe is komt hij terug. Het is een kleine ramp, we moeten erg opletten of er niet iemand op de fiets vertrekt, er iemand gaat vissen of zelfs een vertrekkende auto en ga zo maar.door want als hij niet op tijd aan een lijn zit kunnen we het wel schudden.
Een van onze vrienden zei dat we niet te veel aan hem gehecht moeten raken, hij kan wel eens niet heel erg oud worden. We hopen maar dat ook dit gedrag slijt.
En ondanks al deze aanpassingen, we ons continue moeten afvragen waar zijn de poezen, waar is Nappie, zijn we toch helemaal overstag voor dit ruigharige bewerkelijke hondje en is Napoleon officieel onderdeel van onze familie.



En zo zat juni erop, hadden de kinderen vakantie en gaat David na de vakantie ook naar het College.

Hartelijke groet,
Matthew & Jitske